Back in Bali

Op 14 augustus zijn we vanuit Tomohon terug gegaan naar Manado. Niet omdat we Manado zo fijn vonden, maar omdat we behoefte hadden aan een soort van opruiming. Het ordenen van alle bagage, bijspekken van de financiële middelen en aanvullen van de levensmiddelen. En dat gaat beter in een stad, met een degelijke hotelkamer, in de koelte van de airco, dan in een dorp, op een klam, krapkamertje in de vochtige berglucht …

Zodoende komen we terecht in het Gran Puri Hotel, waar de rest van de dag lummelen, de was doen, cartoonnetwerk kijken, skypen en uiteraard de blog bijwerken. Maandag de 15e hadden we een verrassing voor de kids in petto. We hadden gezien dat er in Manado een open lucht zwembad was (Sitra Waterpark), met glijbanen en ander watervertier. Maar helaas, het was gesloten! Het was blijkbaar alleen in de weekenden geopend, dus vertrokken we met twee zwaar teleurgestelde kinderen terug naar het hotel. Om onszelf te troosten kochten we vier gebakjes in een van de Dutch Bakery’s die Manado rijk is en plonsden we ‘s middags in het vieze bad van het hotel…. Nog maar een dagje lummelen…. Ook niet slecht.

‘s Avonds trakteer ik mezelf op een traditionele Indonesische massage. En voor diegenen die denken dat dat alleen maar lekker is: Echt niet! De momenten waarop ik me afvroeg waarom ik dit in godsnaam vrijwillig onderging waren niet op een hand te tellen. Echter, achteraf genoot ik van mijn ontspannen spieren en een lichaam dat op wolkjes liep!

16 Augustus ‘s morgens vroeg vertrekt ons vliegtuig terug naar Bali (Denpasar). Aangezien we niet in deze megastad willen blijven, reizen we meteen door naar Sanur aan de zuid-oostkust. We hebben niets vooraf gereserveerd en al snel blijkt dat Sanur in het hoogseizoen een grote toeristische trekpleister is. Het ene na het andere hotel geeft te kennen fully booked te zijn. Als onze chauffeur na de zoveelste teleurstelling een zijstraatje inrijdt om te draaien, zien we een klein bordje ‘homestay’ staan. We besluiten er een kijkje te nemen en een kwartier later zijn we ingecheckt bij Abian Boga. We hebben een spiksplinternieuwe kamer, met een interieur dat ons doet watertanden…. Prachtige tafels, spiegels en kastjes van ruw hout, geschilderd in felle kleuren. Achteraf blijkt alleen onze kamer met dit prachtige interieur te zijn uitgerust……

Sanur is een soort van mini-Lloret de Mar. (Te) veel toeristen, veel winkeltjes, veel restaurantjes, veel strandstoelen en parasols….. De lange kustlijn is uitgerust met een wandel-fietspad, dus onze tweede dag in Sanur besluiten we fietsen te huren. Met de kids achterop fietsen we langs de drukke stranden. De blauwe lucht is gedecoreerd met vele vliegers, een hobby die hier door het grootste deel van de bevolking uitgeoefend wordt. Aangezien het vandaag Onafhankelijkheidsdag is, zijn er op veel plaatsen evenementen. Touwtrekken, kussengevechten, paalklimmen…. En de Indonesiërs hebben het meeste pret wanneer er iets fout gaat. Zijn ze daarmee wel zo verschillend van ons….?

We willen graag het museum van Adrien Jean le Mayeur bezoeken, maar we waren vergeten dat ook hier op nationale feestdagen alles gesloten is. Deze beroemde Belgische schilder kwam in 1932 naar Bali kwam en trouwde met zijn leeftijd van 50 jaar de 15 jaar oude Polok. Een vriendelijke, bejaarde, reeds lang geleden geëmigreerde Australiër, is echter bereid ons over het terrein van het museum rond te leiden. We moeten wel beloven stil te zijn….. Een beetje unheimisch en niet wetend of het nu illegaal is of niet, bewonderen we de schoonheid van de kunstzinnige gebouwtjes (de voormalige woon- en werkvertrekken van le Mayeur) en luisteren naar de verhalen van de gepensioneerde Ozzie. Helaas hangen de kunstwerken zelf achter slot en grendel, en daar kan zelfs deze Ozzie niet binnen.

Tijdens de voortzetting van onze fietstocht, vragen we ons af wat het bouwwerkje is dat op een kleine wijde aan de kant van de weg staat opgesteld. Eenzelfde bouwwerkje staat een stukje verderop, maar dit exemplaar is helemaal zwartgeblakerd. Een man die onze verbazing op onze gezichten leest, gebaart ons met handen en voeten dat we nog even moeten wachten. Niet wetende waarop we dan moeten wachten, besluiten we het advies over te nemen en parkeren de fietsen. De kinderen amuseren zich met de opspattende golven, wanneer we in de verte muziek en veel stemmen horen. Waarop we zaten te wachten wordt al snel duidelijk. Een lange stoet met mensen, waarvan een deel een hoge toren draagt, versierd met gekleurde stof, bloemen en wierook. En boven op de toren staat een in witte stof gewikkelde kist. Voor we het goed en wel beseffen maken we deel uit van een crematieplechtigheid. Nadat de stoet is gestopt, wordt de kist van de toren gehaald en in het geheimzinnige bouwwerkje geplaatst. Een deel van de mensen, naar wij denken de familie, loopt vervolgens zingend een aantal keren rond de kist en alle meegebrachte offers worden op en rond het bouwwerkje gezet. Om de verbranding zelf snel te laten verlopen wordt er gebruik gemaakt van gasbranders. Binnen een mum van tijd staat alles in lichterlaaie. Wat me nog het meest integreert is dat er niemand verdrietig lijkt. Er wordt geen traan gelaten. En dat terwijl de overledene een jongeman van 35 jaar is, die na een ziekte van twee dagen overleden is. Ik peins over de verschillen met begrafenissen bij ons. Het lijkt me fantastisch als je de dood zodanig kunt accepteren, dat je er gewoon vrede mee hebt als je naasten overlijden. Niet dat er dan geen verdriet is, maar het verdriet is in balans met de vreugde die het geloof in reïncarnatie met zich mee brengt. De kids zijn minder onder de indruk. “Ik kon die dode toch helemaal niet zien”, merkt Jaan nuchter op als we verder fietsen. “Die golven waren veel sjieker….”

‘s Avonds eten we in het restaurant van onze homestay en worden we getrakteerd op Balinese dansers. Tijn kan zijn geluk niet op, maar kiept ondanks zijn gevecht tegen de slaap toch om. Hij wordt alleen nog wakker om met de dansers op de foto te gaan……