Nadat we eindelijk Gili air verlaten hadden, kwamen we de 20ste aan op Lombok. We namen een taxi naar Mangsit, waar we een reservering hadden bij het Pondok Damai Resort. Het was een vreemde reservering, want ze zouden ons nog via de mail laten weten hoe we een voorschot konden betalen, maar die informatie heeft ons nooit bereikt. Ook onze laatste mail aan hen (dat we een dag later zouden aankomen) werd nooit beantwoord, dus dat vonden we al vreemd. En wat bleek bij aankomst: Pondok Damai was bankroet! Al snel bleek dat er voor de rest nergens meer kamers vrij waren in deze buurt, dus hebben we ons laten afzetten in Senggigi. We kwamen terecht bij Batu Bolong cottages. Ook hier zat bijna alles vol, maar er was wel nog een duurdere kamer vrij. We konden de dag erna verhuizen naar een goedkopere kamer. Onze ‘dure’ kamer was van alle gemakken voorzien: ligbad, airco, televisie, frigo en dvd (en lawaaierige bovenburen kreeg je er gratis bij!). De kids vonden het maar niets dat we dag erna naar de andere kamer moesten, totdat bleek dat deze kamer identiek was! Alleen de dvd ontbrak! En de ligging, aan de tuin, was zelfs nog veel leuker.
Donderdag 21 juli. Chris wordt ‘s nachts wakker van de jeuk, en blijkt helemaal onder de netelroos te zitten. We hebben medicatie bij ons tegen jeuk, dus na een koude douche valt hij toch terug in slaap. Tot onze grote verbazing is alle uitslag en jeuk de volgende ochtend helemaal verdwenen. Maar mijn al een paar dagen aanhoudende zeurende kiespijn, begint te resulteren in een rimpelloze linkerkant van mijn gezicht. Mijn gezwollen wang doet me inzien dat ik niet langer kan blijven afwachten of het vanzelf overgaat, dus gaan we op zoek naar een dokter. Een van de grotere hotels blijkt een eigen medical service te hebben. We zijn niet de enige bezoekers. Voor ons wordt een toerist behandeld voor een snee in haar kin en ook na ons zitten er alweer mensen te wachten in de bescheiden wachtkamer. De spreekkamer is 3 bij 3, de wachtkamer 2 bij 2. In hoop van harte dat ik een kuurtje krijg voorgeschreven en dat de arts niet van plan is met naalden of zo te beginnen….. Nadat ik de arts verteld heb wat het probleem is, schijnt hij met een reuze zaklamp in mijn mond. Nog voordat ik heb kunnen aanwijzen waar ik precies pijn heb, heeft hij de diagnose al gesteld: “I think antibiotics is okay. You think okee too?” Ik knik opgelucht. Hij vraagt wat ik voor pijnstillers heb, en als ik het woord paracetamol laat vallen, schud hij meelijdend van ‘nee’ en zegt” I give you better painkillers’. Opgelucht stap ik een kwartier later weer naar buiten.
‘s Middags willen we de Batu Bolong tempel bezoeken. We houden een taxi aan en weten deze voor meer dan de helft af te dingen. We zijn trots op onszelf, we lijken langzaamaan beter in te worden in het onderhandelen over prijzen. Maar de trots is van korte duur: De taxi stopt anderhalve minuut later. De tempel blijkt op nog geen kilometer van ons hotel te liggen! ‘s Avonds valt ons zelfs op dat je de tempel vanuit ons hotel ziet liggen! Waren we toch weer opgelicht…! En die tempel? Die was het een kilometer dure(nde) ritje niet eens waard!Senggigi is een kustplaats aan de westkust van Lombok, waar het toerisme flink aan het groeien is. De kust heeft een mooi, uitgestrekt strand, zonder schelpen en zonder koraal. Op zich geen slechte plaats, maar wij waren toch blij dat we hier maar twee dagen zouden blijven. Soms heb je dat gewoon met plekken, je vind er je draai niet….
Om tien uur bracht de taxi ons naar Mataram, de hoofdstad van Lombok. Sinds lang waren we nog eens gescheiden van de kustlijn. En ook sinds lang waren we nog eens in een stad. We moesten weer wennen aan druk verkeer en vuile uitlaatgassen. We kwamen via omwegen terecht bij het enorm grote hotel Lombok Garden, in het centrum. Het hotel was ver boven ons budget, alhoewel we best bereid waren voor Chris’ verjaardag eens wat luxer te doen. Maar net toen we wilden mededelen dat we verder zouden gaan naar een ander hotel, werd er een ‘special discount’ aangeboden. Dat klonk goed. Opeens zaten we zelfs onder ons budget! En toen we zeiden dat we daarmee akkoord gingen, verwisselden ze de door ons gevraagde standaard kamer, ook nog opeens voor een deluxe kamer. Waarom? Wie zal het zeggen… Maar we verbleven wel twee nachten in een fijne kamer aan een riant zwembad!
De rest van de middag verbleven we in de shopping mall. Een enorm groot complex volgestouwd met winkeltjes, warenhuizen, kermisattracties en zelfs een zwembad. Het was lang geleden dat we nog eens konden ’winkelen’, zonder opdringerige verkopers en met vastgesteld prijzen. Ik weet wel dat afdingen hier een culturele bezigheid is, maar ik onderhandel toch liever over andere zaken dan over geld. Jaan en Tijn flirtte de hele middag met de verkoopsters. Waren we ze kwijt, dan hoefden we alleen maar te kijken waar alle verkoopsters waren. Want daar ergens, tussen die zwerm giechelende Indonesiërs, stonden dan onze twee kletskousen, het druk in het Vlaams uit te leggen…… Enkele t-shirts, een schietgeweer en een power-ranger rijker, vertrokken we terug richting zwembad.
‘s Avonds hebben we besloten om 1 augustus toch naar Sulawesi te vliegen. Na navraag vielen de prijzen hier enorm mee (in tegenstelling tot thuis). Als we ‘s avonds skypen met opa vraagt die verbaast: “Is dat niet waar pas die vulkaan is uitgebarsten?” Aangezien Sulawesi vrij goot is, vermoeden we dat dat wel niet in het Noorden zal zijn, waar wij naartoe gaan. Als we daarna op internet kijken blijkt het wel degelijk de Mount Lokon in het noorden te zijn. Gelukkig vinden we niets terug van een negatief reisadvies. Mogelijk verklaart de uitbarsting wel de lage vliegprijzen….
