Beach bums in Gili Air

Gili voelt als thuiskomen in Bounty-land! Zoals ik vorige keer al liet weten was de boottrip ernaar toe niet echt prettig. Boten en ik, we zullen nooit echte vrienden worden. Zolang de boot open is, gaat het wel. Maar als ik in een gesloten kajuit moet zitten, zie ik bij elke deining alleen maar visioenen van kantelende boten zonder uitgang….. En dan kun je dus niet echt ontspannen.
Onze nieuwe logeerplek ligt vlag bij de aanlegsteiger en heet Tyrrell Cottages. We hebben een mooi hutje, met airco en vier slaapplaatsen. Riant dus. We gooien onze spullen neer en gaan meteen op ontdekking uit.
Gili Air is een eilandje uit een groepje van drie. ‘Gili’ betekent in het sasak (inheemse lombok taal) ‘eiland’. Het behoort bij Lombok (sasak woord voor Chili peper), dus we hebben het hindoeïstische Bali nu ingeruild voor het eerste moslim gedeelte van Indonesië. Het valt dan ook meteen op dat er nergens meer offerbakjes staan. Jammer, want dat vond ik steeds opnieuw prachtig om te zien. Op Bali staan die offertjes, zelfgemaakte bakjes van bijvoorbeeld bananenblad, gevuld met bloemen, etenswaren en wierook, echt overal. Ze maken de goden goedgezind, dus je kunt nooit genoeg offeren. Stap je je hotel uit, dan staat er een voor de deur. Ga je naar de wc, dan staat er een naast de pot (als die er al is), loop je over de stoep dan is het bij elke pas oppassen geblazen dat je er niet op trapt, en kom je weer terug in je hotel, dan staan er ook wel een paar op, naast of onder je bed!
 



 

Gili Air heeft een omtrek van zo’n 5 kilometer. Er rijden geen auto’s, er is slechts een zandpad rond het eiland waarop je kunt lopen, fietsen (valt alleen niet mee door mul zand) of je laten rijden op een paardenkarretje. Om de kids te plezieren hebben we dat één keer gedaan. Ik vreesde alleen maar dat dat zielige magere paardje zouden worden gelanceerd, met maar liefst 5 man in dat bakje achter hem….
Gili Air heeft 1800 inheemse bewoners. Deze wonen allemaal in hun hutten op het midden van het eiland onder, voor ons, primitieve omstandigheden. De kippen en hanen scharrelen rond en de koeien en geiten liggen op de schaduwrijke plekken op het erf. De kinderen zwaaien naar de toeristen die voorbij wandelen en de Indonesiërs zijn blij als ze met je kunnen praten om hun Engels te oefenen. De opdringerigheid bij de verkopers op het strand die we ons van de vorige keer konden herinneren, en waar we nu voor vreesden, blijkt enorm mee te vallen. Er wordt niet aangedrongen en ze blijven vriendelijk, ook als we laten verstaan dat we niets willen kopen.

Onze eerste dag op Gili leek het ons wel leuk om het eiland rond te wandelen. Volgens een Engelse toerist deed je daar zo’n dik uur over. Drie en een half uur later…..

Aangezien we die avond pas na het donker terug in de hostel waren, zijn we zaterdag 16 juli gestart met het bewonderen en selecteren van onze nieuwe vondsten. Onze veranda lag alweer vol met prachtige schelpen en andere zeeschatten. Uiteraard zijn we erg kritisch bij de selectie. Enerzijds omdat onze rugzakken het niet toelaten veel extra bagage mee te sleuren, en anderzijds omdat we natuurlijk al heel wat prachtige exemplaren van eerdere reizen thuis hebben liggen. De lat ligt dus hoog voor onze nieuwe aanwinsten, maar desalniettemin groeit de aanwas!
Ook deze dag trekken we naar het strand. Veel meer is hier uiteraard ook niet te doen! Jaan ontdekt de betekenis van het woord ultiem, en vindt de ene ultieme schelp na de andere. Als het volledig eb is, tegen zonsondergang rond half zeven, komen delen van het koraal droog te liggen en dan zijn er zeekomkommers, zeesterren, zee-egels en ander zeegespuis in overvloed. Het is vervolgens niet echt gemakkelijk de kids nog mee terug naar onze hut te krijgen. Dus… drinken wij dan nog maar een cocktail op het strand!

Na een vroege wekker (die hoef je hier niet te zetten, want de imam zingt je gaarne wakker, en mocht die zich verslapen is er altijd nog het orkest van hanengekraai), nemen we zondag een bootje voor een daguitstap naar Gili Meno. Dit is het (nog) kleinere broertje van Air, met minder accommodaties en dus minder toeristen. Nu valt het hier (en dus ook op Air) reuze mee met de drukte. We vreesden daar op voorhand voor, aangezien we wel in het hoogseizoen reizen. Maar tot nu toe zijn we nog nergens geweest waar het volgens onze norm ’te druk’ was. We hebben nog heel regelmatig het zwembad of het strand voor ons alleen, dus we mogen over drukte zeker niet klagen. Ook op Gili Meno hebben we heerlijk gesnorkeld. De kinderen gaan een voor een met Chris mee op een ‘verre tocht’, aangezien ik niet zo’n held ben in zwemmen in diep water! De snorkelbuis helpt hun met drijven en ondertussen houdt Chris ze ‘op koers’. Tijn wilt altijd graag een hand vasthouden, wat het zwemmen voor Chris natuurlijk niet makkelijk maakt. We hebben immers geen zwemvliezen bij ons, dus moet hij de stroming doorstaan met twee voeten en één hand! Tijn gebruikt zijn enige vrije hand om naar de vissen zwaaien!
Voor we terug voeren naar Air, brachten we nog een bezoekje aan het Turtle Hatchery, waar de schildpadeieren die ze vinden op het eiland uitgebroed worden, en waar de kleine schildpadjes verblijven totdat hun overlevingskansen vergoot zijn. Het was erg primitief, een paar bassins en wat badkuipen vol met kleine schildpadjes. Maar het doel is nobel, en de kids vonden het erg leuk. Reden temeer om deze gratis ‘attractie’ een donatie te geven, vonden wij. Allen jammer dat we nog steeds geen schilpadden in de zee zijn tegen gekomen (en de andere toeristen die we spreken wel…..).

Maandag 18 juli. Eigenlijk zou dit onze laatste dag zijn op Gili. Maar omdat Chris zicht vandaag niet echt lekker voelt (tsja, die darmen van hem spelen hem thuis ook al vaker parten, dus wat zou het hier beter gaan) besluiten we een dagje extra te blijven. Chris blijft rustig bij onze hut en ik trek alleen met de kids naar de zee. Zij amuseren zich met alles wat er aanspoelt, zoals takken, zeewier, bladeren, stukken touw, stokken en brokken koraal. Ze bouwen kunstwerken en tussendoor brengen ze nog wat gevonden ultieme schelpen naar mij om te bewaren. Ik ben heel blij met de uv-shirts die we thuis kochten. Zo hoef ik me minder druk te maken over het verbranden van hun lijfjes. Tot nu toe volstaat het om ze ‘s morgen helemaal in te smeren met factor 50, en de rest van de dag de petten en de uv-shirts aan te houden. Als ik er dan wel nog aan denk mezelf op tijd in te smeren, lukt het prima de zon de baas te blijven.
Ik vertel Jaan en Tijn dat ‘s avonds, als zij slapen, er op de muur van de badkamer (die open lucht is) een gekko van zo’n twintig centimeter zit. En dat is zonder staart gerekend. Tijn denkt hierover na en vraagt dan: Doet dat dan geen pijn voor die gekko, dat ie geen staart heeft?

De extra dag in Gili, dinsdag 19 juli, besteden we met niets anders dan de vorige dagen. En nog steeds krijgen we er geen genoeg van. Er worden weer schelpen geëlimineerd, en er worden weer nieuwe schelpen toegevoegd aan de collectie. Er worden weer zandkastelen en luchtkastelen gebouwd en de zee spoelt ze zonder wrange naweeën weer weg. We smeren ons in met witte crème, en de zon kleurt ons zonder problemen weer bruin…

Op een van onze vele wandelingen over het eiland maak ik een foto van een paar spelende kinderen. Deze kinderen vinden het geweldig wanneer je ze de foto daarna op de camera terug laat zien. Al snel bleek dat onze twee jongens nauwelijks verschillen van hun geslacht-genoten waar ook ter wereld. Het jongetje begint al snel met een demonstratie vecht- en krijstechnieken en doet niet onder voor Jaan en Tijn. Ik besluit hem te filmen en stop daarmee wanneer hij een beetje te enthousiast wordt en zijn zusjes begint om te duwen. Het mooiste moment kwam toen ik hem vervolgens dit filmpje liet zien. Ik vermoed dat hij nog nooit bewegende beelden van zichzelf het gezien, want zijn gezicht op dat moment was een onbetaalbare foto waard! Na eerst muisstil naar zichzelf te hebben gekeken barstte hij uit in een hartverwarmende lach. Iedereen moest komen kijken. Hij was de held van de dag!

Woensdag 20 juli. Ons vertrek uit Gili, op weg naar Lombok. Uiteraard moest er wel ooit eens iets fout gaan met het transport. Het ging te goed tot nu toe. We hadden in Bali al tickets geboekt die ons eerst naar Gili zouden brengen, en ons vervolgens ook door zouden brengen naar Lombok. Alleen bleek, toen we ‘s morgens om 09.00 uur aan de pier stonden, dat de boot van dit bedrijf helemaal niet van Gili naar Lombok voer! Dus daar stonden we, mooi betaald, maar geen vervoer! En al die mensen die zich met ons bemoeiden, konden er uiteindelijk uiteraard niets aan doen. We besloten de eiland-vibe, die nog door onze aderen vloeide, niet te snel op te geven, dus besloten we kalm te blijven en onze andere opties te overlopen. En een van die opties was: een nieuw ticket kopen, en wachten tot twee uur op deze boot. Toen er om twee uur nog steeds geen boot aanstalten maakt om te vertrekken, zijn we nog maar eens gaan vragen. En wat bleek: Ze vertrokken pas als er 25 passagiers waren. Pffffffffffffffff…….. Lang leve de Nintendo, die onvoorzien wachten altijd weer aangenaam maakt (voor sommige van ons toch)!
Maar goed, een half uur later vertrokken we dan toch eindelijk. Waar al die mensen opeens vandaan kwamen was ons een raadsel, maar ze waren er! Gelukkig is dat maar een kwartier met de boot dus tijd om ziek te worden hebben we dit keer niet…..