Reisziekte in Oost Bali

Maandagochtend 11 juli zijn we met onze privé taxi richting Amed vertrokken. Een stuk van 68 kilometer, dus berekende wij (al zeer ruim vonden we) dat we dus wel een dik uur zouden rijden. De tocht duurde echter twee en een half uur. Geen ramp natuurlijk, alleen waren de bergweggetjes erg bochtig en wij drie op de achterbank daardoor steeds stiller….. Ik wist opeens weer waarom ik als kind altijd Primatour moest slikken als we op vakantie gingen….Gelukkig was onze chauffeur heel vriendelijk en stopte hij regelmatig om ons evenwichtsorgaan terug in evenwicht te brengen. Naast de wagenziekte was het een prachtige tocht. Aangezien Bali geen snelwegen kent rij je altijd door de rijstvelden en kleine dorpen. Veel te zien dus onderweg. Ook hebben we nog een stop gemaakt bij een koffiebranderij. Er wordt koffie gemaakt van een speciaal soort rode koffiebonen. Deze bonen worden gevoerd aan civetkatten, die de bonen kraken en opeten. De bonen verteren echter niet, dus ze komen er in zijn geheel, gepeld en al, weer uit. Ja, je begrijpt het goed, de koffie wordt dus gemaakt van de ontlasting van de civetkat! En daar betaal je dan ook nog eens 5 euro voor per kopje! Ik hoef wellicht niet toe te lichten dat dat voor Indonesische begrippen echt heel duur is. Dit alles weerhield Chris er niet van deze plaatselijke delicatesse eens uit te proberen. En wat denk je: Niet te zuipen! Hahahaha!

De tweede stop was in Rendang, restaurant Mahagiri. Het eten was niet echt speciaal, maar de ligging en het uitzicht waren de moeite waard. Rijstvelden, met op de achtergrond de Agung vulkaan, die helaas verscholen lag in de laaghangende wolken.
Eenmaal aangekomen in Amed wachtte ons een vriendelijk ontvangst in hostel Prema Liong. Onze bungalow is schitterend, niet van comfort (geen airco, geen warm water) maar wel van indeling en ligging. We liggen op een helling en we kijken vanaf onze veranda uit over de baai. De bungalow heeft twee etages en de kinderen liggen boven in een eigen tweepersoonsbed met klamboe. Omdat we geen airco hebben ontdekten we al snel hoe warm het hier ‘s nachts blijft. De eerste nacht was dan ook erg woelig. Laken op? Veel te warm. Laken af? Daar hoor ik weer een k….mug. Helaas liep Jaan, zelfs met klamboe, verschillende muggenbulten op. Tijn bleef dit keer gespaard, maar die zat al onder van in Ubud….

Dinsdag 12 juli. Voor het eerst een blauwe hemel en stralende zon. Ontbijt wordt op onze veranda geserveerd dus een goed begin van de dag. Na ons goed te hebben ingesmeerd vertrekken we richting zee. Het strand bestaat uit zwarte zand en veel kiezels en stenen, en de golven zijn redelijk hoog. Maar deze ruwe zee weerhoudt de kids er niet van erin te springen. Jaan laat duidelijk zien het zwemmen goed onder de knie te hebben en lacht als de golven hem onderuit halen en hij kopje rollend het strand op spoelt. Tijn is iets voorzichtiger, en panikeert als zijn broer nog maar een voetlengte verder gaat dan wij hadden aangegeven. Huilend hangt hij aan Jaan’s arm en probeert hem terug het strand op te trekken. Het is vertederend om te zien hoe begaan hij is met Jaan’s lot.
Na deze flinke scrub-beurt van de kiezel en het grove zand, trekken we naar een nabij gelegen hotel met zwembad. We hanteren onze Thailand-truc door er iets te drinken en vervolgens netjes te vragen of we er even kunnen zwemmen. Dat is ook hier geen probleem en binnen een minuut worden er vier grote badlakens voor ons gedrapeerd op de ligbedden. De rest van de middag oefenen Jaan en Tijn hun zwemkunsten (Tijn nog steeds veilig met de bandjes om) en Chris en ik beoefenen de kunst van het niets doen (op af en toe afkoelen in het zwembad na). Geloof me, de fruitcocktails smaken nog lekkerder als je ze liggend drinkt…..

Woensdag 13 juli. Gisteren aan het zwembad kwam Chris aan de praat met Guan. Het gesprek ging al snel over ‘the best snorkel spots’ en niet veel later was er een deal dat Guan Chris en Jaan mee zou nemen naar een van de mooiste snorkelplaatsen. Tijn en ik zouden niet meegaan omdat we niet zeker wisten of Tijn al kan snorkelen in open zee, vanaf een bootje. Zo gezegd zo gedaan. Guan kwam Jaan en Chris op afgesproken tijdstip afhalen: op de brommer! Dus daar gingen ze, Jaan in het midden en Chris hangend op het randje van achter. Ik had de vorige dag besloten mezelf eens te trakteren (alsof hier zijn gewoon al niet genoeg traktatie is) en niet veel later stond mijn masseuse voor ons huisje. Liggend op de sofa op de veranda, met als uitzicht de zee, als achtergrondgeluiden exotische vogelkreten en de geur van kokosolie, onderging ik de massage gedwee. Het enige wat me daarna nog te doen stond was mijn masseuse ervan overtuigen dat ik na afloop echt niet nog een kettinkje of een schelp van haar wou kopen, en dat ik ook niet de dag erna opnieuw een massage zou nemen….. Ik gaf haar daarentegen wel 50 cent fooi (het kettinkje was wellicht nog goedkoper) dus ook zij vertrok tevreden. Daarna vertrokken Tijn en ik naar ons vertrouwde zwembad, waar we werden onthaald als graag geziene gasten. De Indonesiërs draaien er geen doekjes om dat ze Tijn een ’handsome boy’ vinden. Het ontbreekt hem dan ook niet aan aandacht. Jaan staat er dan altijd een beetje zielig bij (vinden wij), maar ook hij heeft inmiddels uitgevonden hoe hij hun aandacht kan krijgen. Hij gooit zijn trukendoos open, en laat zijn dubbelgevouwen tong, zijn vinger-draai-truc van opa en zijn beroemde buikrol als één aan elkaar geweven act zien. En dat werkt! De inlanders lachen zich een breuk!

Een dikke twee uur later verschijnen Chris en Jaan ook aan het zwembad. Veel eerder dan ik had verwacht, maar al snel bleek waarom. De brommertrip duurde precies 5 minuten, een baai verder werd er gestopt, een bootje was niet nodig want je kon zo vanaf het strand de zee inwandelen en beginnen te snorkelen! Chris voelde zich wel een beetje opgelicht, maar al bij al had het een groot voordeel: we wisten nu dat een baai verder zandstrand was met prachtig koraal. Dus na onze lunch vertrokken we te voet opnieuw naar de volgende baai. De rest van de dag vulden we met strandjutten en snorkelen. Het was inmiddels eb, dus het koraal was maar een paar meter van het strand verwijderd. Ook Tijn is vertrokken. Met de opblaasbare snorkelbuis geniet ook hij van alle moois onder de waterspiegel. Ik was bijna vergeten hoe wonderbaarlijk het leven in het koraal is….

Donderdag 14 juli staat in het teken van geld! We zijn er gisteren achter gekomen dat we in ons hotel niet met visa kunnen betalen en dat de dichtstbijzijnde pinautomaat in Amlapura 20 kilometer verderop was. Oeps… Na wat veldonderzoek bleek dat een taxi op en neer maar een paar euro goedkoper was dan een dagtrip met nog enkele hoogtepunten uit de regio, dus besloten we te gaan toeren. Het was een prachtige route, alleen wederom erg bochtig. Resultaat: Jaan voorin, lijkbleek en zelfs te ziek om nog te kletsen (en degenen die Jaan kennen weten dat hij dan wel echt lamlendig moet zijn)! Maar de stop in Amlapura maakte veel goed. De pinautomaat lag naast een grote supermarkt, met daarin een aparte ruimte met spelautomaten. De kids kregen elk twee muntjes en speelden zoveel punten bij elkaar dat Tijn er een lolly mee kon krijgen en Jaan een plastic superheld. Hun dag kon al niet meer stuk. Nog enkele kilometers en wagenzieke momenten verder hebben we Tirta Gangga bezocht. Dit uit 1948 daterende waterpaleis bestaat uit grote vijvers gevuld met gigantische koikarpers en lotusbloemen. Twee van deze bassins zijn omgedoopt tot zwempoelen, waar de kids verfrissing hebben gezocht. Het is een beetje gekunsteld terrein, maar de oudheid van de fonteinen en de sfeer is indrukwekkend. De terugweg door, wederom, de rijstterrassen blijft adembenemend……

P.S. De internetverbinding is hier op de eilanden zo traag dat het niet lukt de foto's in een grote resolutie te plaatsen. Helaas dus een slechtere kwaliteit foto's deze keer. Het ligt niet aan de fotograaf!