Chocomel en wortelsap

Het was een goed idee om de laatste twee dagen voor het vertrek naar Sulawesi nog naar Tetebatu te gaan. Vrijdag 29 juli reden we er in anderhalf uur vanuit Kuta naar toe, in plaats van de geplande drie uur. We verblijven in Hotel Wisma Soedjono. Deze hostel, gebouwd rondom een koloniaal huis van de Nederlanders, heeft een prachtige ligging, midden tussen de rijstvelden, aan de voet van de Rinjani vulkaan. Een ander groot pluspunt is dat het hier, door de hogere ligging, veel koeler is. Voor het eerst sinds ons vertrek hebben we ‘s avonds de vesten aan en ‘s nachts een deken op.

‘s Middags laten we ons afzetten aan de ingang van het Taman Gunung Rinjani Nationaal Park. We wandelen in een half uurtje naar de Air Terjun Joben waterval. Geen echte spectaculaire wandeling, maar we zien onderweg wel aapjes in de bomen. En dat maakt natuurlijk de meest saaie wandeling leuk!

De eerste nacht in Tetebatu is helaas ondanks de koelte een erg onrustige. Tijn wordt huilend wakker van de oorpijn en we zijn zo’n beetje de hele nacht zoekende naar trucjes om zijn pijn te verzachten en om hem terug in slaap te krijgen. Ik wijt het aan het rijden met de open vensters of het slapen met een ventilator, Chris denkt dat het brommerritje met de natte haren de schuldige is, en Tijn zegt: Ik weet niet waar het van komt maar het moet gewoon stoppen!

Gelukkig kan onze geplande wandeling de dag erna wel doorgaan, ook al kermt Tijn al als er naar zijn oor gewezen wordt. We wandelen met onze (mannelijke) gids Anja door de rijstvelden, de bossen, over marktjes en door dorpjes naar de Air Terjun Jukut waterval, het kleine broertje van de waterval van gisteren. Jaan trotseert de koude en neemt een ijsdouche! Het was een hele fijn wandeling waarbij we naast kokosnoten, bananen, papaja’s en mango’s dit keer ook zagen hoe kruidnagels, cacaobonen, peperkorrels, nootmuskaat, vanille en kaneel groeien. En ook de tabaksplantages van Marlboro en Phillip Morris ontbraken niet in het landschap. De kers op de taart was voor de kids de gevaarlijk uitziende tamberslang, die plotseling ons pad kruiste. Toen Anja zei dat hij er alleen maar eng uitzag, maar echt niet gevaarlijk was, moest het dier natuurlijk door Jaan van alle kanten bekeken worden!
De rest van de dag hebben we gerelaxt op de kamer. Dat houdt in dat de blog werd bijgewerkt, het huiswerk werd gemaakt, middagdutjes werden gedaan, ‘Eat, pray, love’ werd uitgelezen en nieuwe levels werden gehaald op de Nintendo.

Zondag 31 juli vertrekken we terug naar Mataram. Ook al is onze vlucht naar Sulawesi pas de dag erna, we besluiten geen risico te nemen op vertragingen of andere onvoorziene Indonesische zaken! We vertoeven nog een nachtje in het Lombok Raya hotel, omdat we tijdens ons vorig verblijf in Mataram hadden gezien dat dit hotel een erg leuk zwembad heeft. Daarnaast ligt het hotel tegenover de mall dus konden we nog effe wat inkopen doen voor de lange reisdag morgen en oordruppels halen voor Tijn (de oorpijn lijkt alleen ‘s nachts de kop op te steken)….

Maandag 1 augustus. We vertrekken in alle rust naar het vliegveld en zijn ruim op tijd. We wisten dat we een tussenstop hadden in Denpasar (Bali) van 5 uur, dus daar waren we op ingesteld. Aangezien we naar buiten konden ging de tijd snel voorbij. We wisten alleen niet dat we ook nog een tussenstop hadden in Makasar (Zuid Sulawesi), en daar mochten we het vliegtuig niet uit! Dat viel tegen… Maar al met al ging de dag snel voorbij en kwamen we ‘s avonds laat aan in Manado, Noord Sulawesi. Een taxichauffeur was zo vriendelijk met ons de hotels af te struinen want we hadden niets gereserveerd en het een na het andere hotel zat vol….. Uiteindelijk vielen we uitgeput in slaap in het ongezellige kamertje van het Wisata hotel.

Makasar is een grote en drukke stad. Het krioelt er van de microlets (bemo’s) en ook aan chaotische, rommelige, met airconditioning gekoelde winkelcentra is er geen gebrek. Noord Sulawesi is met name katholiek, dus zien we sinds lang weer eens kruisbeelden en kerken in plaats van moskeeën en tempels. We missen, net zoals elders in Indonesië, de gezellige avondmarkten, zoals we die uit Thailand kennen. En ook al willen we Indonesië niet vergelijken met Thailand, toch doen we dat onbewust. Zo valt ons op dat we hier meer geld kwijt zijn aan het vervoer. Het reizen met openbaar vervoer is hier minder evident. En ook rijden er geen treinen…. We zijn meer aangewezen op privé-vervoer, hetgeen uiteraard altijd duurder is. En het publieke vervoer dat er wel is (bijvoorbeeld bootjes) is voor ons als toeristen vaak moeilijk te doorgronden. Zo is niet altijd duidelijk op welke uren er gereden wordt. Bootjes vertrekken pas als ze vol zijn, dus dat kan met gemak een paar uur duren….. Tsja, en dan ben je natuurlijk al snel geneigd een bootje te charteren (ook al is direct vertrek dan nog niet gegarandeerd weten we uit ervaring!).

Dat hier lang niet iedereen goed Engels spreekt, hebben we ook al gemerkt. Versprekingen en onduidelijke gebarentaal leiden vaak tot bizarre situaties. Zo kreeg Tijn op een ochtend bij dagelijkse pannenkoek chocopasta. Jaan liep het water in de mond, dus de volgende dag bestelde hij ook een pannenkoek. Helaas kreeg hij er honing bij. Super teleurgesteld stuurde we hem naar de keuken om ‘chocolate’ te vragen voor bij de pannenkoek. Er werd druk ‘ja’ geknikt dus wachten we af. Na een kwartier wachten stuurden we Jaan opnieuw, omdat we dachten da ze hem vergeten hadden. Weer werd er ‘ja’ geknikt en gebaarden ze dat ze hem niet vergeten hadden. Nog een kwartier later (de pannenkoek was inmiddels al half opgepeuzeld) kwam de ober heel trots met warme chocomel! ‘Your chocolate’ lachte hij triomfantelijk. Wij keken bezorgd naar Jaan, bang om zijn reactie, maar hij kon er gelukkig hartelijk om lachen!
Toen Jaan een paar dagen later in een ander restaurant een nieuwe poging deed om chocopasta bij zijn pannenkoek te krijgen, klom de ober speciaal voor hem in een boom en bracht hem samen met zijn pannenkoek een cacaoboon! We hebben de boon geproefd, maar de smaak van Nutella was ver te zoeken….

Een andere keer bestelden we een flesje ‘water’ in een restaurant. Ook dit duurde weer enorm lang, maar dat zijn we inmiddels gewend. De vierde persoon aan tafel krijgt zijn eten structureel pas op het moment dat de eerste zijn bord leeg heeft. Maar waarom het halen van een flesje water een half uur moest duren, bleek toen we een glas wortelsap gepresenteerd kregen! Het Indonesische woord ‘wortel’ is namelijk identiek aan het Nederlandse woord (net zoals knalpot, handdoek, tomaat…). En dat klinkt blijkbaar hetzelfde al het Engelse ‘water‘….. Toen we de verspreking aan de ober uitlegde resulteerde dit in een oorverdovend gelach van het hele personeel! Het flesje water hebben we nooit meer gekregen….

Na een dag Manado hadden we weer genoeg van de drukte. Daarnaast is Manado vreselijk warm. De hitte slaat je lam, en je wilt alleen maar terug naar je airco-kamer…. Volgens een inwoonster die we spreken als we in de microlet zitten, komt dat door de vulkaan (Mount Lokon). We kunnen hem zien liggen, de boosdoener die twee weken geleden uitbarstte en zelfs in Europa het nieuws haalde. Hij rookt nog steeds, dat was ons al opgevallen. Maar we schrikken toch wel als het meisje in de microlet ons vertelt dat hij gisteren nog negen keer is uitgebarsten! Weliswaar geen grote erupties, maar toch….. Ook al weten we dat hij kilometers verderop ligt, het is toch raar om zo’n enorme natuurkracht met het blote oog te kunnen zien.

We willen Manado zo snel mogelijk verlaten. We hadden verwacht hier aanbiedingen naar Bunaken in overvloede te krijgen, maar dat was dus niet zo. Het duurde een hele tijd eer we een hotel hadden gevonden dat voor ons wilde bellen naar hotels op het eiland Bunaken. In het hoogseizoen loopt dit duik- en snorkelpareltje al snel vol, dus ernaartoe gaan zonder reservering voor een kamer is niet zo slim. Na lang rondbellen vond de receptioniste voor ons een kamer. Helaas niet aan de kant van het eiland waar we graag wilden, maar dat mocht de pret niet drukken. Nog een nachtje in het hete en drukke Manado, en dan is het weer eiland-time!